Korzenie Agility sięgają lat 90-tych, więc jest dość „młodym” sportem. Ciekawe jest, że sport ten pełnił rolę przerywnika w trakcie zawodów jeździeckich. Konie skakaczące przez przeszkody były główną atrakcją, a w drugiej kolejności, gdy konie odpoczywały, psy zapewniały publiczności rozrywkę.
Aguility to jest sport zespołowy. Zespołowy dlatego, że w teamie startuje zarówno pies jak i człowiek. W trakcie konkurencji pies prowadzony jest przez swojego przewodnika za pomocą komend słownych i gestów, a jego zadaniem jest pokonać długi tor przeszkód. W konkurencji liczy się czas i prawidłowość wykonania zadań na torze. Składa się na to kolejność wykonania (kt
órą pies poznaje w trakcie biegu, a wskazuje mu ją właśnie jego przewodnik), ważne są też strefy kontaktu (pies pokonując tor nie może np. zbyt szybko zeskoczyć z równi pochyłej).
Wymagania na torze dostosowane są do wielkości psa. Przeszkody dzielą się na małe, średnie i duże.
Agility Jest to wymagający sport, dlatego w zawodach nie mogą uczestniczyć suki ciężarne oraz chore psy np. z dysplazją, urazami etc. Chore i ciężarne psy nie dałyby rady wziąć udziału w szaleńczym biegu, pełnym zwrotów i akcji. Pies ma za zadanie pokonać huśtwakę, slalom, tunel, rękaw, palisadę, kładkę, tzw. hopkę, koło i skoczyć w dal.